Postagens populares
-
Depois que a mulher pariu os dois de uma veizada só não sobrou recurso pra luxo, pra passeio e nem mó de jogar bola. Tempo ficou foi definha...
-
Que a Janete tinha perna boa que nem canção do Roberto ninguém nunca negou. Daí surgiu aquela saia pequena, indecente, impositiva e o colégi...
sexta-feira, 25 de fevereiro de 2011
A Serviçal
E a lua vinha dura e previsível anunciar a jornada. O odor de rosas se imiscuía ao gozo falso, farto e eclético da casa de shows. Rita rejeitava os olhos curiosos, afastava a fama de beleza fácil e cara. Firmeza no rosto para aguentar a batalha; suores, pêlos e putas. O coronel de sempre, o delegado passivo, a aristocracia nua e a freguesia ria e retalhava Rita, gargalhava. Enfim o sol, enfim o lar. Cássia Eller no som e os sacos de vômito testemunhavam a desgraça do mundo.
Assinar:
Postar comentários (Atom)
Tudo ali/aqui é desgraça, e há muitos que adoram, acham graça, sorrisos...
ResponderExcluirO Burgão anda "vomitando".
A desgraça de uns fazem a alegria de outros.
ResponderExcluirAcho que tem muita coisa que a Rita quer vomitar...